Mevsimlik işçilerin göçebe hayatı

Son yıllarda bakanlığın projesi sayesinde önceki yıllara göre daha iyi şartlarda barınan aileler, ihtiyaçlarını çadır kentlerde kendileri karşılayabiliyor. Misafir işçiler, çadır kentlerde oluşturulan lavabo ve duşlar haricinde, kurdukları tandır fırınlarında ekmeklerini yapıyor. 

İşçiler, fındık toplamaya gittiklerinde yemek hazırlama işi ise kadınlara ve çocuklara kalıyor. Kadın ve çocuk yaştaki aşçılar, fındık bahçesinden gelecek işçiler için yemek yapıyor.

Hatay'dan gelen işçilerin çavuşu Sebahattin Şahbaz, 35 ile 45 lira arasında değişen yevmiyeyle çalıştıklarını belirterek, yazın kazandıklarıyla kışlık ihtiyaçlarını karşıladıklarını söyledi.

Fındık işçiliğinin ardından yeni ekip oluşturarak Isparta'ya, oradan da Mersin ve Antalya'ya geçeceklerini anlatan Şahbaz, "Bizim ekmeğimiz gurbette. Çocukluğumdan bu yana sürekli farklı illerde mevsimlik tarım işçisi olarak büyüdüm. Babam işçi 'dayıbaşısıydı', biz de kardeşlerimle onlar nereye giderse peşlerindeydik. Hayatımız böyle gezerek ve gittiğimiz yerlerde çalışarak geçiyor. Çocuklarım da bizimle gelir ancak okul çağında olanları kışın iş çıkarsa memlekette bırakırız" diye konuştu.

"Devletimiz sağ olsun birkaç yıldır bu imkanı bize sağlıyor. Tam anlamıyla her ihtiyacımızı burada karşılayamasak da bu proje hayata geçmeden önceki şartlarımızla kıyaslanamayacak kadar iyi durumdayız. Devletin belirlediği yevmiye hesabıyla ya da fındık sahibinin belirlediği bedelle çalışıyoruz. İşe sabah 06.00'da başlıyoruz, akşam 18.00'e kadar çalışıyoruz. Zorluk çekmiyoruz, çünkü bu bizim hayatımız."

Bu yıl fındık az olduğundan az işçi getirdiklerini vurgulayan Şahbaz, "Bu yıl don olmuş ve işveren, yani tarla sahipleri çok işçi istemedi. Her yıl 40 çadıra yakın işçi sayısı ile gelirken, bu yıl 20 çadır kurduk. Burası bizim için harika bir yer. Hem çalışıyoruz hem de kendi çapımızda gezmiş oluyoruz" diye konuştu.